Οι διαχειριστές της κρατικής πολιτικής εκμεταλλευόμενοι τη συνθήκη κοινωνικής νέκρωσης ως επακόλουθο των πρώτων κρουσμάτων του ιού και της περιόδου της καραντίνας χαράσσουν εκ νέου τη στρατηγική τους, θέτοντας σε εφαρμογή το δόγμα “τάξη και ασφάλεια”. Η ανάγκη για στέγη είναι πιο επιτακτική από ποτέ εντός της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που το κράτος έχει κηρύξει.
Σε τοπικό επίπεδο, η δημοτική αρχή συνεργαζόμενη και με ιδιωτικούς φορείς κλείνει συμφωνίες υπέρογκων ποσών με σκοπό την ανάπλαση περιοχών στην κατεύθυνση ενός εξευρωπαϊσμένου μοντέλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα συνεχείς κατεδαφίσεις σπιτιών, διανοίξεις δρόμων, ανακαινίσεις διαμερισμάτων και παροχή αυτών ως Airbnb, υψηλά ενοίκια, καθώς καταλήψεις στέγης τίθενται στο στόχαστρο και απειλούνται με εκκένωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Άνω Πόλη αποτελούν τα καστρόπληκτα σπίτια, που γκρεμίζονται για την ανάδειξη του τείχους της πόλης. Συγκεκριμένα, ο Δήμος Θεσσαλονίκης παίρνει την απόφαση για την «Κατεδάφιση επικινδύνως ετοιμόρροπων και ρυμοτομούμενων κτισμάτων» με δαπάνη κοντά ενός εκατομμυρίου (1.000.000) ευρώ, κτισμάτων τα οποία σε αρκετές περιπτώσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να διατηρηθούν χωρίς να ρημάζουν ή να μένουν ανεκμετάλλευτα/εγκαταλελειμμένα μια ζωή. Οι κατεδαφίσεις “επικίνδυνων” ή “ετοιμμόροπων” σπιτιών συνεχίστηκαν με ταχείς ρυθμούς μέσα στους καλοκαιρινούς μήνες τόσο στη γειτονιά της Άνω Πόλης όσο και της Ανατολικής Θεσσαλονίκης, Βαρδάρη, Ευαγγελίστρια.
Η έμφαση σε μια ζωή γύρω από την αποστείρωση, την καθαρότητα και την κατανάλωση έχει ως αποτέλεσμα να ξεπηδούν συνεχώς νέα εναλλακτικά μαγαζάκια και οι ήδη υπάρχουσες ταβέρνες να πολλαπλασιάζουν τα τραπέζια τους σε “δημόσιους χώρους” (πλατείες, πάρκα), τα πλουσιοπάροχα ανακαινισμένα νεοκλασικά της γειτονιάς να εποπτεύουν τη γύρω περιοχή με όλο και πιο αναβαθμισμένα συστήματα παρακολούθησης, τους κατοίκους πλέον να μην μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος ζωής. Φυσικά, το κράτος ναι μεν είναι οργανωμένο στη βάση των αποκεντρωμένων εξουσιαστικών φορέων(δήμοι, νομοί, περιφέρειες) αλλά με έναν τρόπο που οι εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές και κατευθύνσεις ρυθμίζουν και το “προφίλ” που θα διατηρεί ενίοτε η εκάστοτε τοπική αυτοδιοίκηση.
Μετά την πρώτη περίοδο τρομολαγνείας που διέσπυραν δημόσια πρόσωπα και δημοσιογράφοι στα τηλεοπτικά πάνελ επιτάσσοντας το κοινό να “μείνει σπίτι”, αναλαμβάνοντας την ατομική του ευθύνη, ακολούθησε η τουριστική περίοδος κατά την οποία το κέρδος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και ξαφνικά ο “κίνδυνος για τη δημόσια υγεία” προσωρινά δεν αποτελεί πρωτεύον επίδικο. Η καπιταλιστική κρίση στα χρόνια της πανδημίας σκιαγραφείται περαιτέρω στο υποβαθμισμένο σύστημα υγείας, στην υποτίμηση των αναγκών των μαθητών με αποτέλεσμα την καταστολή και των δικών τους αγώνων, στο βάθεμα της ανεργίας, στην εντατικοποίηση των υπάρχοντων εργασιακών όρων ώστε να ανταποκρίνονται στις επιταγές της σημερινής “ασφαλούς” συνθήκη της αγοράς (βλ. τηλεργασία) πάντοτε προς όφελος των αφεντικών, την εντεινόμενη εκμετάλλευση και κατ’ επέκταση την καταστροφή φυσικών εκτάσεων.
Παράλληλα το Κράτος, στα πλαίσια μιας έντονης κοινωνικής συνθήκης, αυτή της πανδημίας, εξαπολύει την κατασταλτική πολιτική του απέναντι σε κινηματικές δομές, θέτοντας στο στόχαστρο τις καταλήψεις που ανέκαθεν αποτελούσαν σημεία συνάντησης, ζύμωσης και αγώνα. Ως συνέχεια αυτής της στρατηγικής, με τις πρώτες εκκενώσεις να έχουν λάβει χώρα ήδη πριν το καλοκαίρι (Δερβενίων, Κουκάκι), στις 17/08 εκκενώνεται από πάνοπλες δυνάμεις της αστυνομίας η κατάληψη Terra Incognita, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην περιοχή της Ρωμαϊκής αγοράς. Έκτοτε η γειτονιά είναι μπατσοκρατούμενη με τα ένστολα σκουπίδια να αλωνίζουν πέριξ της εκκενωμένης κατάληψης και τριγύρω αδιάφορος ο κόσμος να αράζει σε εναλλακτικά μαγαζάκια με τα οποία έχει γεμίσει η περιοχή.
Στις 05/09 εκκενώνεται η κατάληψη Rosa Nera στα Χανιά, η οποία προορίζεται να μετατραπεί σε ξενοδοχειακή μονάδα, σε έναν ακόμα στείρο χώρο που θα πληροί τις απαιτήσεις των τουριστών και επιχειρηματιών που θα επισκέπτονται την πόλη των Χανίων. Μια πιο κερδοφόρα προφανώς χρήση από ότι ένας ελεύθερος χώρος ο οποίος μπορεί να φιλοξενεί μετανάστ(ρι)ες ή άλλα κοινωνικά υποκείμενα που το κράτος δεν περιθάλπτει κάτω από την ομπρέλα της πατερναλιστικής προστασίας του. Το παζλ καταστολής συμπληρώνει η εκκένωση της κατάληψης Φιλολάου 99 στο Παγκράτι στις 25/09, σημείο συνάντησης των αγωνιζόμενων κατοίκων αλλά και του ευρύτερου κινήματος. Η κατασταλτική στρατηγική που επιλέγουν οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί εφαρμόζεται κατ’ αντίστοιχο τρόπο σε περιοχή του Βερολίνου που επίσης “ανθίζει” η κυριλοποίηση με την εκκένωση του house project “Liebig34”, ενός ζωντανού χώρου που τα τελευταία 30 χρόνια στεγάζει πλήθος αναγκών και επιθυμιών.
Στην αντίπερα όχθη των εγχειρημάτων στα οποία ανθίζουν οι αδιαμεσολάβητοι αντιθεσμικοί αγώνες, βρίσκονται οι κρατικές δομές εγκλεισμού μεταναστ(ρι)ών, τα κλειστά κέντρα κράτησης που αποπνέουν τη δυσοσμία της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Οι φλόγες που τυλίγουν το στρατόπεδο της Μόριας είναι μερικές ανάσες καταπιεσμένων (φυλακισμένων) που σπάνε τα δεσμά των καταπιεστών (δεσμοφυλάκων) τους, εξεγερμένων που αποφασίζουν να κάνουν στάχτη ό,τι τους στερεί την προοπτική μιας ελεύθερης ζωής.
Οι διάφοροι μηχανισμοί που διαθέτει η εξουσία ώστε να διασπείρει την εξαθλίωση, τη μιζέρια, τη fast track “ζωή” όσο και η προσπάθεια αυτών για τη φίμωση των αγώνων βρίσκονται σε μία τέλεια σύμπλευση ώστε να επιβάλλεται η καταστολή σε πολλαπλά επίπεδα και με διαφορετικούς τρόπους να χτυπάει τα αγωνιζόμενα υποκείμενα (άτομα). Υποκείμενα που μοιράζονται κοινούς στόχους προτάσσοντας τη συλλογική ζωή, την αλληλεγγύη, την αποδέσμευση από ένα άτομο – προϊόν και μια καθημερινότητα – κατανάλωση-θέαμα, οραματιζόμενα και χτίζοντας τα θεμέλια μιας ανεξούσιας κοινωνίας.
Οι καταλήψεις για μας, με την όση πολυμορφία μπορεί αυτές να έχουν, αποτελούν αδιαπραγμάτευτες αιχμές του απελευθερωτικού αγώνα, εστίες ελευθερίας, χώρους όπου καλλιεργούνται σχέσεις που αντιπαρατίθενται στην αλλοτρίωση που χαρακτηρίζει το σύγχρονο τρόπο ζωής στις μητροπόλεις, χρόνους απαλλοτριωμένους από τη μισθωτή σκλαβιά. Οι καταλήψεις είναι τα σπίτια μας, είναι τα μέσα του αγώνα μας, είναι κομμάτια της ατομικής και συλλογικής μας απελευθέρωσης και θα τις υπερασπιστούμε μέχρι τέλους. Τα άδεια σπίτια ανήκουν σε όσα έχουν την ανάγκη και την επιθυμία να τους δώσουν ζωή, σε όσα κουράστηκαν να ζουν σύμφωνα με τις κοινωνικές συμβάσεις, σε όσα θέλουν να πάρουν το χρόνο στα χέρια τους. Όσες κι αν εκκενώσουν, όσες κι αν απειλήσουν ή στοχοποιήσουν θα αναζητάμε πάντα τρόπους να επαναδιεκδικούμε αυτά που μας στέρησαν, να ενισχύουμε τα ήδη κεκτημένα, να τρυπώνουμε σε νέα.
ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΓΗΣ ΕΙΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΝΟΥΝΕ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΜΕ ΖΩΕΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΣΕ ΚΤΗΡΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ Ή ΙΔΙΩΤΙΚΑ
Πορεία Αλληλεγγύης στις Καταλήψεις, Σάββατο 13.00 Καμάρα
Συνέλευση Υπεράσπισης Καταλήψεων Στέγης Άνω Πόλης
Katalhpseisanopolis@riseup.net
https://takastropliktamenoun.noblogs.org/
