Συνέλευση Υπεράσπισης Καταλήψεων Στέγης Άνω Πόλης

Τοποθέτηση στα πλαίσια της εκδήλωσης για τις καταλήψεις ως πρόταγμα αγώνα στο σήμερα που πραγματοποιήθηκε στη κατάληψη της σχολής Θεάτρου στις 29/10.

Στην περιοχή του Τσιναρίου υπάρχουν αρκετές στεγαστικές καταλήψεις όπως και στην ευρύτερη Άνω Πόλη. Στα σπίτια που κατοικούμε το πρώτο καταλήφθηκε το 2009 και στη συνέχεια ακολούθησαν άλλα (2010, 2014, 2016) με το πιο πρόσφατο να καταλαμβάνεται το Σεπτέμβριο του 2020. Κάποια από τα σπίτια αυτά είναι καστρόπληκτα ( ο ένας τους τοίχος εφάπτεται στα Βυζαντινά τοίχοι) και ο πρώτος αγώνας για υπεράσπιση αυτών έλαβε χώρα το 1997 από κατοίκους της ευρύτερης περιοχής οι οποίοι αποφάσισαν να εναντιωθούν στα σχέδια ανάπλασης του Δήμου, σχέδια που θα διέγραφαν κομμάτια της προσφυγικής μνήμης και από την άλλη θα άγγιζαν κομμάτια του δικού τους παρόντος. Έκτοτε ο αγώνας ενάντια στα γκρεμίσματα είχε μια συνέχεια με ενεργή περίοδο το 2011-12 και πρόσφατα το 2019 έπειτα από νέες “ενοχλήσεις” της Πολεοδομίας. Διαχρονικά η Άνω πόλη υπήρξε περιοχή αγώνων με τον αγώνα για τη στέγαση να εδράζει σε μία συγκεκριμένη ιστορική και κοινωνική συνθήκη καθώς υπάρχει μια πληθώρα σπιτιών που χτίστηκαν παράνομα και κατοικούνταν από πρόσφυγες το ’21 – ’22.

Μιλώντας για τις καταλήψεις στέγης πέρα από την πολιτική τους βάση δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε εκτός το κομμάτι των βιωμάτων και των ιστοριών που έχουν γραφτεί μέσα σ’ αυτές γιατί για μας δεν είναι χώροι που τους επισκεπτόμαστε για μια συνέλευση, μια εκδήλωση, ένα λάιβ, είναι χώροι όπου περνάμε πολύ μεγάλα διαστήματα της ατομικής και συλλογικής μας ζωής. Η κατάληψη, το σπίτι, μετά από ένα διάστημα παραμονής σ’ αυτήν, είναι ένα πρόταγμα που έχει γειωθεί στην πραγματικότητα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι όχι μόνο του αγώνα σου αλλά και της ζωής σου.

Μέσα στα χρόνια οι προσπάθειες για νέα κατειλημμένα σπίτια ήταν πολυάριθμες καθώς φαινόταν ότι σε μια περιοχή όχι τόσο εμπορική όσο άλλες στη Θεσσαλονίκη, με παλιά σπιτια για τα οποία κανείς δε φαινόταν να ενδιαφέρεται να αποτελούν ωραίες και σχετικά εφικτές ιδέες για να μπορείς να χτίσεις τη ζωή σου μέσα σ’ αυτά. Στις άσκοπες και μη βόλτες στην άνω πόλη συναντάς συχνά άδεια και κλειστά σπίτια. Σπίτια στοιχειωμένα από την αδιαμφισβήτητη αξία της ιδιοκτησίας, κλειδαμπαρωμένα προς χάριν μιας σκονισμένης μνήμης που ανακαλείται και επικαλείται όταν ένα λουκέτο σπάει.

Στέκεσαι, τα κοιτάς και σου γεννούν μια τόσο έντονη περιέργεια που δεν μπορείς να τα προσπεράσεις, θες να τρυπώσεις μέσα και να τα δεις, να φανταστείς πώς θα ήταν να μένεις εκεί και να βρεις πράγματα που ούτε φανταζόσουν, να υπολογίσεις τι και πόση δουλειά χρειάζεται για να το σημειώσεις στο μπλοκάκι ή όχι.

Το τελευταίο διάστημα οι προσπάθειες για νέες καταλήψεις δυσκολεύουν όλο και περισσότερο όχι γιατί δεν υπάρχουν άλλα άδεια σπίτια. Η Άνω Πόλη εξευγενίζεται διαρκώς, τουρίστες πηγαινοέρχονται όλους τους μήνες του χρόνου φωτογραφίζοντάς την και πλασάροντάς την στα social media ως έκθεμα, τα hostel στεγάζονται σε διατηρητέα σπίτια, τα παλιά σπίτια ανακαινίζονται, τα σπίτια που δεν ανακαινίζονται καταχωρούνται σε μεσιτικά για να πουληθούν ως οικόπεδα, καστρόπληκτα και μη γκρεμίζονται, υψώνονται καινούρια κτίρια, και φυσικά υπάρχει πληθώρα σε Airbnb για να ζήσεις λίγο και τη γραφικότητα αλλά για να είναι και λίγο ευρωπαϊκή. Στα σπίτια λοιπόν που μπορεί επίσης να συναντήσεις στη βόλτα σου προστίθενται και σύγχρονα απρόσωπα κτίρια προσαρμοσμένα στο φόντο–προϊόν: Άνω Πόλη. Περιφρουρούμενα από κάμερες, συναγερμούς και φώτα που σε τυφλώνουν και ενισχύουν πλάι πλάι με τα εναλλακτικά μαγαζιά την μετατροπή της περιοχής σε μια αποστειρωμένη και εμπορευματοποιημένη ζώνη.

Φυσικά δεν υπάρχει μια συνταγή για νέες καταλήψεις ή μια ομάδα ατόμων που μπορεί να εγγυηθεί μία πετυχημένη κατάληψη. Το νομικό καθεστώς του σπιτιού, η σύνθεση της επιμέρους γειτονιάς, και πόσο μάλλον το προφίλ του ακριβώς δίπλα γείτονα που δεν είναι πάντα καταληψίας, η ευρύτερη κοινωνική συνθήκη είναι μερικοί από τους εκάστοτε μεταβαλλόμενους παράγοντες οι οποίοι κάθε φορά “απαιτούν” την ύπαρξη νέων προσαρμοσμένων σχεδίων για το κάθε εγχείρημα. Εξάλλου η σύμπραξη μεταξύ καταληψιών και εν δυνάμει καταληψιών δε στηρίζεται σε κάποιο ιδεολόγημα εθελοντισμού και ελεημοσύνης αλλά σε κοινές βάσης αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης, μοιράσματος τεχνογνωσίας και εμπειριών αγώνων, καταστολής, προσωπικών και συλλογικών δυσκολιών.

Πολλές φορές αναλογιστήκαμε: Ώρες ώρες το χουμε ως δεδομένο ότι ζούμε εδώ. Είναι πλέον κάτι σύνηθες για μας. Φαντάζεσαι όμως πώς θα τανε να τρέχουμε, να δουλεύουμε κάθε μέρα για να πληρώνουμε απλά νοίκι, ρεύμα, νερό;

Είναι κάτι που προσπαθούμε να λαμβάνουμε υπ’ όψιν ώστε ο αγώνας μας να μην είναι εσωστρεφής, να μην ανακυκλώνεται μεταξύ ατόμων που ζουν μέσα σε καταλήψεις, να είναι ένας αγώνας που θα συνδέεται με άλλους και με υποκείμενα που στο σήμερα μπορεί να μη μοιράζονται την ίδια πρακτική. Είναι ένας αγώνας για να πληθαίνουν συνεχώς τα κατειλημμένα σπίτια, με στόχο μέσα σε όλη τη μιζέρια της αστικής καθημερινότητας να υπάρχει πάντα ανοιχτή η δυνατότητα για μια πιο ελεύθερη ζωή. Είναι ένας αγώνας για ύπαρξη κατειλημμένων κοινοτήτων και για την υπεράσπιση αυτών απέναντι στα επενδυτικά σχέδια τόσο ιδιωτικών όσο και δημόσιων φορέων.

Φυσικά, διαμένοντας σε κατάληψη στέγης πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο της εκκένωσης, της εισβολής μπάτσων, του προειδοποιητικού σημειώματος ότι μέχρι την τάδε μέρα μπορείς να μαζέψεις τα πράγματά σου για να φύγεις πριν έρθει κάποια μπουλντόζα να σου γκρεμίσει το σπίτι, ή αν πληροί τις προϋποθέσεις να γίνει η μετατροπή του σε άλλο ένα AirBnB, του πεσίματος από φασίστες. Έτσι η ζωή δε χτίζεται σε μια βάση μονιμότητας, σιγουριάς, αποκατάστασης. Δεν υπάρχει η “ασφάλεια” της ιδιοκτησίας, της αποξένωσης, μιας κλειδωμένης πόρτας, των περιφράξεων εν γένει. “Ασφάλεια” η οποία εδράζει σε αστικές φοβίες τύπου “να ασφαλίσω το σπίτι μου για να μη με κλέψουν” ή σε υλικές εξαρτήσεις και αντικείμενα πολυτελείας. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο φόβος για την ιδιοκτησία, αργά η γρήγορα επιφέρει την υποταγή στο νόμο που διασφαλίζει το δικαίωμα σε αυτήν και φυσικά επιτάσσει την ασφάλεια και κατ’ επέκταση την επιτήρηση γειτονιών και κτιριακών εγκαταστάσεων, την αστυνόμευση μέσω παρατηρητών από τα μπαλκόνια και τη ρουφιανιά.

Και επειδή ο χρόνος μας είναι πολύτιμος και δε θέλουμε να τον εξαγοράζουμε από κάποιο αφεντικό…Μένοντας σε κατάληψη στέγης ανοίγεται η προοπτική της άρνησης εργασίας. Η μη ύπαρξη εξαναγκασμού πληρωμής για βασικά αγαθά (ρεύμα, νερό), η απουσία ενοικίου συμβάλλουν σε ένα χαμηλότερο κόστος ζωής και κατ’ επακόλουθο σε μια μη επιτακτικότητα για πλήρη εργασία. Αποδεσμεύοντας ένα μεγάλο κομμάτι του της ζωής σου από μία πληρωμή λογαριασμών στην ουσία ξανακερδίζεις λίγο από τον κλεμμένο χρόνο, το χρόνο που το υπάρχον απομυζεί από την καθημερινότητα των ανθρώπων.

Κοινωνικές – γειτονικές σχέσεις

Η αίσθηση της γειτονιάς μπορεί να καλλιεργηθεί σε πλαίσια όπως αυτά της Άνω Πόλης. Το ότι δεν μιλάμε για μία περιοχή που κατοικείται για παράδειγμα ως επί το πλείστον από φοιτητές, οδηγεί σε μία σταθερότητα όσον αφορά τους γείτονες/ισσες. Επομένως η όποια απεύθυνση-παρέμβαση στα πλαίσια της γειτονιάς δε μπορεί να είναι απρόσωπη. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα συναντάς σε κάθε μοίρασμα κειμένων, οι ίδιοι άνθρωποι που θα περάσουν όταν έχεις στήσει μια μικροφωνική. Η ησυχία, η αίσθηση του χωριού, η μη τόση ασφυξία δημιουργεί προοπτικές γειτονικών κοινωνικών σχέσεων οι οποίες άλλοτε βαθαίνουν σε ένα πλαίσιο κοινής αντίληψης πάνω σε ζητήματα άλλοτε παραμένουν στο πλαίσιο της συνύπαρξης – ανοχής. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για μια ιδανική γειτονιά για απεύθυνση με την τόση ποικιλομορφία στα υποκείμενα που την απαρτίζουν, μια ποικιλομορφία ανάλογη με ενός μικρο-κοινωνικού πλαισίου.

Συλλογικές – συντροφικές σχέσεις

Όσον αφορά τα πλαίσια της συντροφικής γειτνίασης ή συγκατοίκησης εδώ μπορούμε να σημειώσουμε πως οι καταλήψεις στις οποίες κατοικούμε δεν αναδύθηκαν ως δομές εξ’ αρχής συλλογικά, από μία ήδη υπάρχουσα συλλογικότητα ατόμων η οποία αποφάσισε να προχωρήσει σε καταλήψεις στέγης για την κάλυψη των αναγκών των μελών της. Η σύνδεση μεταξύ ατόμων που επέλεξαν συνειδητά να μένουν σε κατάληψη, άτομα που βρισκόταν διαρκώς σε ζύμωση σχέσεων και επικοινωνία σταδιακά άρχισε να αναδεικνύει τις προοπτικές για μια αλυσιδωτή χωροταξική απελευθέρωση και σε μετέπειτα χρόνο τη σύμπραξη σε πολιτικές διαδικασίες στις οποίες υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια σύνθεσης λόγω της πολυπλοκότητας των ατόμων και της διαφορετικότητας μεταξύ σκεπτικών.

Η συμβίωση/συγκατοίκηση μεταξύ πολλών συντρόφων πραγματώνεται μέσα από τη συλλογική κάλυψη αναγκών και επιθυμιών. Συλλογικές κουζίνες, εργασίες, μοίρασμα του χώρου και του χρόνου, μοίρασμα των εργαλείων, και πέρα από το μοίρασμα πολιτικών σκεπτικών, είναι και μοίρασμα ατομικών στιγμών, προβλημάτων, δυσκολιών. Δημιουργείται μια αίσθηση εγγύτητας με τα άτομα η οποία πρακτικά διευκολύνεται με τη μείωση της γεωγραφικής απόστασης. Δεν χρειάζεται να τηλεφωνήσεις, να κανονίσεις μέσα σε ένα πλήρως εντατικοποιημέο πρόγραμμα να προκανονίζεις ραντεβού με τα συντρόφια σου, αρκεί να τους χτυπήσεις την πόρτα ή να βάλεις μια φωνή. Καλλιεργείται έτσι η αμεσότητα στην επικοινωνία αφού σε μεγάλο βαθμό οι σχέσεις δεν διαμεσολαβούνται από μια οθόνη.

Οι καταλήψεις στέγης γενικότερα ως προοπτική ή οποία έχει συναντήσει και κάποια από τα βιώματά μας μπορούν σε πολλές περιπτώσεις και σε μία διάρκεια να είναι θεραπευτικές, τόσο σε περιόδους κοινωνικής κρίσης όσο και ψυχολογικής. Για παράδειγμα στην πρώτη περίοδο της καραντίνας μπροστά σε όλη τη συνθήκη κοινωνικού ζόφου οι καταλήψεις παρέμειναν ένα σημείο συνάντησης που έσπαγε το επιβαλλόμενο social distancing και ο τρόμος αυτής της επιβολής καθώς τα άτομα που τις πλαισίωναν ή απλά της επισκέπτονταν κέρδιζαν λίγο από το ζωτικό τους χρόνο. Αποτέλεσαν έδαφος για να σπάσει σε πρώτη φάση το αναμενόμενο εσωτερικό μούδιασμα, να εκτονωθεί τόσο η νευρικότητα λόγω της κατάστασης, όσο και να υπάρξει κατανόηση και στήριξη σε βασικά κομμάτια της καθημερινότητας μέσα από συλλογική κάλυψη των αναγκών. Οι ανάγκες αυτές πραγματώνονταν τόσο στο επίπεδο της καθημερινότητας με συλλογικές κουζίνες όσο και στο επίπεδο της στέγασης με ένα ακόμα σπίτι να ανοίγει την περίοδο της καραντίνας.

Με τη συλλογικοποίηση των αναγκών μας και τη ζύμωση των σχέσεων μεταξύ μας με βάσεις ισότητας και ελευθερίας νιώθουμε ως ένα βαθμό πως αμφισβητούμε κάποιες αξίες της κυρίαρχης πυρηνικής οικογένειας και κατ’ επακόλουθο της Πατριαρχίας, εφορμώντας και από την ουσία του απελευθερωμένου μας εδάφους (της κατάληψης) ως μία έμπρακτη επίθεση στην ιδιοκτησία.

Η οικογένεια κατακερματίζει τη ζωή σε δημόσια και ιδιωτική διαρρηγνύωντας τη συλλογική προοπτική ενώ αποκτά ισχύ με την ύπαρξη περιουσίας και ιδιωτικών τίτλων. Στους κόλπους της ανθίζει η λογική επιβεβλημένων όρων όπως έμφυλες ιεραρχίες και διαχωρισμοί, “ανδρικές και γυναικείες” δουλειές, εδικοί/ εξειδικευμένες σε θεωρητική γνώση κι άλλοι σε πρακτική. Μέσα από σχέσεις συντροφικότητας προσπαθούμε να θέτουμε σε διαρκή αμφισβήτηση τους έμφυλους ρόλους, τους διαχωρισμούς μικρών και μεγάλων, νέων και παλιών, να υπονομεύουμε την ιδεολογία του ζεύγους, να αποστασιοποιούμαστε από επιβολικές λογικές. Οι καταλήψεις είναι τα σπίτια που φανταζόμασταν όταν ήμασταν παιδιά, ένα όνειρο που μεγαλώνοντας κληθήκαμε να το θάψουμε στο φαντασιακό μας, είναι χώροι όπου ανθίζει ο αυθορμητισμός και η προσωπική – συλλογική δημιουργία που ροκανίζει τους καταπιεστικούς θεσμούς. Οι περισσότεροι/ες με τα δικά μας παρελθοντικά βιώματα, με μία επιθυμία αποκοπής από την οικογενειακή περίθαλψη και έλεγχο διαμένουμε πλέον σε μία “κοινότητα” η οποία μπορεί να λειτουργήσει ως προστατευτική νησίδα προς οτιδήποτε αποκλίνον και στην οποία φιλοξενούνται πέρα από ενήλικες παιδιά, σκυλιά, γατιά και ανά διαστήματα κότες και κατσίκες. Οι ανεξούσιες πρακτικές προσπαθούμε εν γένει να αποτυπώνονται στην αλληλεπίδραση μας με τα παιδιά με το σπάσιμο ρόλων μητέρα – πατέρας στις συλλογικές διαδικασίες, με δραστηριότητες μη κατευθυντικές και με τα ζώα με την απαγκίστρωση από ένα πρόσωπο – ιδιοκτήτη και μια πιο σχετική ελευθερία από ότι μια διαμονή με συμβατικούς όρους σε διαμέρισμα.

Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω με κάποιες βιωματικές αφηγήσεις οι καταλήψεις για εμάς είναι…

…συντροφοκατοίκηση…

…η αποτίναξη της ψευδούς ανάγκης για ασφάλεια…

..τα συλλογικά διαβάσματα ή η απόσπαση από το διάβασμα..

…το συλλογικό μαγείρεμα με την πολύ συνήθη μορφή του ένας/μία μπορεί να μαγειρεύει οι υπόλοιπες του κάνουν παρέα…

…ένας μπαχτσές που όταν πρόσφερε κάτι το μοιραστήκαμε όλα …

… το μάζεμα υλικών, οχύρωση, ηλεκτροκόλληση, μια διαρκής επισκευή, χτίσιμο, σοβάτισμα…

…τα εργαλεία που συνεχώς χάνονται, βρίσκονται, ξαναχάνονται, σχεδόν ποτέ δεν αγοράζονται…

…το μοίρασμα ενός και μοναδικού πλυντηρίου…

…Οι καταλήψεις είναι οι καλημέρες και η κουβέντα με τον γείτονα που συμπαθείς και σε συμπαθεί αλλά και οι διαπληκτισμοί με τη γειτόνισσα που πάντα θα έχει κάτι να σου προσάψει…

…Είναι 5 σκυλιά να παίζουν σε μια αυλή και να ρίχνουν τα αβοκάντο που έχεις φυτέψει…

…είναι και τα ντουβάρια. Τόσο οι αναμνήσεις που χαράσσονται πάνω σ’ αυτά όσο και οι μνήμες που ξεπηδούν από αυτά, σε ένα σύνθημα, σε ένα μήνυμα, σε μια αφίσα, σε ένα αυτοκόλλητο, σε ένα στένσυλ, σε μια ζωγραφιά. Στα ντουβάρια μπορείς να βρεις ένα κομμάτι- ιδέες και συναισθήματα των ατόμων που έζησαν εκεί, που ζουν τώρα εκεί…

…Είναι να νιώθεις ότι έχεις χορτάσει από το σπίτι αυτό αλλά κάθε χρονιά να κρύβει νέες στοχεύσεις.

…Είναι υπεράσπιση για να ξαναζείς όλα τα παραπάνω και ίσως μετά από καιρό αυτά που θα μπορείς να μοιραστείς να γεμίζουν σελίδες και σελίδες και σελίδες…

…η σκεπή που σε μεγάλες καταιγίδες μπορεί να στάζει. Αλλά θα κάνεις μια βόλτα από κάποιο άλλο σπίτι και μπορεί να δεις ότι είναι στην ίδια κατάσταση ή σε χειρότερη.

…ηλιοβασιλέματα στο τοίχος και αυθόρμητα πάρτυ

…φιλοξενία που μπορεί να διαρκέσει από 2 μέρες, μέχρι 2 μήνες, μέχρι 2 χρόνια.

…σύντροφοι που φεύγουν και δεν ξέρεις αν θα ξανάρθουν.

…είναι ζωή και όχι μια ψευδαίσθηση αυτής

Οι καταλήψεις για μας, με την όση πολυμορφία μπορεί αυτές να έχουν, αποτελούν αδιαπραγμάτευτες αιχμές του απελευθερωτικού αγώνα, εστίες ελευθερίας, χώρους όπου καλλιεργούνται σχέσεις που αντιπαρατίθενται στην αλλοτρίωση που χαρακτηρίζει το σύγχρονο τρόπο ζωής στις μητροπόλεις, χρόνους απαλλοτριωμένους από τη μισθωτή σκλαβιά. Οι καταλήψεις είναι τα σπίτια μας, είναι τα μέσα του αγώνα μας, είναι κομμάτια της ατομικής και συλλογικής μας απελευθέρωσης και θα τις υπερασπιστούμε μέχρι τέλους. Τα άδεια σπίτια ανήκουν σε όσα έχουν την ανάγκη και την επιθυμία να τους δώσουν ζωή, σε όσα κουράστηκαν να ζουν σύμφωνα με τις κοινωνικές συμβάσεις, σε όσα θέλουν να πάρουν το χρόνο στα χέρια τους. Όσες κι αν εκκενώσουν, όσες κι αν απειλήσουν ή στοχοποιήσουν θα αναζητάμε πάντα τρόπους να επαναδιεκδικούμε αυτά που μας στέρησαν, να ενισχύουμε τα ήδη κεκτημένα, να τρυπώνουμε σε νέα.

Σ’ αυτή τη δύσκολη συνθήκη που το Κράτος και οι εντολοδόχοι του επιτίθενται στις δομές μας και στις ζωές μας εντείνουμε τις αντιστάσεις μας, δεν διαπραγματευόμαστε τους αγώνες μας, σπέρνουμε συνειδησιακά και πρακτικά τον καταληψιακό ιό, μία ακόμα μετάλλαξη του ιού της απελευθέρωσης.

Οι διαχειριστές της κρατικής πολιτικής εκμεταλλευόμενοι τη συνθήκη κοινωνικής νέκρωσης ως επακόλουθο των πρώτων κρουσμάτων του ιού και της περιόδου της καραντίνας χαράσσουν εκ νέου τη στρατηγική τους, θέτοντας σε εφαρμογή το δόγμα “τάξη και ασφάλεια”. Η ανάγκη για στέγη είναι πιο επιτακτική από ποτέ εντός της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που το κράτος έχει κηρύξει.

Σε τοπικό επίπεδο, η δημοτική αρχή συνεργαζόμενη και με ιδιωτικούς φορείς κλείνει συμφωνίες υπέρογκων ποσών με σκοπό την ανάπλαση περιοχών στην κατεύθυνση ενός εξευρωπαϊσμένου μοντέλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα συνεχείς κατεδαφίσεις σπιτιών, διανοίξεις δρόμων, ανακαινίσεις διαμερισμάτων και παροχή αυτών ως Airbnb, υψηλά ενοίκια, καθώς καταλήψεις στέγης τίθενται στο στόχαστρο και απειλούνται με εκκένωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Άνω Πόλη αποτελούν τα καστρόπληκτα σπίτια, που γκρεμίζονται για την ανάδειξη του τείχους της πόλης. Συγκεκριμένα, ο Δήμος Θεσσαλονίκης παίρνει την απόφαση για την «Κατεδάφιση επικινδύνως ετοιμόρροπων και ρυμοτομούμενων κτισμάτων» με δαπάνη κοντά ενός εκατομμυρίου (1.000.000) ευρώ, κτισμάτων τα οποία σε αρκετές περιπτώσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να διατηρηθούν χωρίς να ρημάζουν ή να μένουν ανεκμετάλλευτα/εγκαταλελειμμένα μια ζωή. Οι κατεδαφίσεις “επικίνδυνων” ή “ετοιμμόροπων” σπιτιών συνεχίστηκαν με ταχείς ρυθμούς μέσα στους καλοκαιρινούς μήνες τόσο στη γειτονιά της Άνω Πόλης όσο και της Ανατολικής Θεσσαλονίκης, Βαρδάρη, Ευαγγελίστρια.

Η έμφαση σε μια ζωή γύρω από την αποστείρωση, την καθαρότητα και την κατανάλωση έχει ως αποτέλεσμα να ξεπηδούν συνεχώς νέα εναλλακτικά μαγαζάκια και οι ήδη υπάρχουσες ταβέρνες να πολλαπλασιάζουν τα τραπέζια τους σε “δημόσιους χώρους” (πλατείες, πάρκα), τα πλουσιοπάροχα ανακαινισμένα νεοκλασικά της γειτονιάς να εποπτεύουν τη γύρω περιοχή με όλο και πιο αναβαθμισμένα συστήματα παρακολούθησης, τους κατοίκους πλέον να μην μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος ζωής. Φυσικά, το κράτος ναι μεν είναι οργανωμένο στη βάση των αποκεντρωμένων εξουσιαστικών φορέων(δήμοι, νομοί, περιφέρειες) αλλά με έναν τρόπο που οι εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές και κατευθύνσεις ρυθμίζουν και το “προφίλ” που θα διατηρεί ενίοτε η εκάστοτε τοπική αυτοδιοίκηση.

Μετά την πρώτη περίοδο τρομολαγνείας που διέσπυραν δημόσια πρόσωπα και δημοσιογράφοι στα τηλεοπτικά πάνελ επιτάσσοντας το κοινό να “μείνει σπίτι”, αναλαμβάνοντας την ατομική του ευθύνη, ακολούθησε η τουριστική περίοδος κατά την οποία το κέρδος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και ξαφνικά ο “κίνδυνος για τη δημόσια υγεία” προσωρινά δεν αποτελεί πρωτεύον επίδικο. Η καπιταλιστική κρίση στα χρόνια της πανδημίας σκιαγραφείται περαιτέρω στο υποβαθμισμένο σύστημα υγείας, στην υποτίμηση των αναγκών των μαθητών με αποτέλεσμα την καταστολή και των δικών τους αγώνων, στο βάθεμα της ανεργίας, στην εντατικοποίηση των υπάρχοντων εργασιακών όρων ώστε να ανταποκρίνονται στις επιταγές της σημερινής “ασφαλούς” συνθήκη της αγοράς (βλ. τηλεργασία) πάντοτε προς όφελος των αφεντικών, την εντεινόμενη εκμετάλλευση και κατ’ επέκταση την καταστροφή φυσικών εκτάσεων.

Παράλληλα το Κράτος, στα πλαίσια μιας έντονης κοινωνικής συνθήκης, αυτή της πανδημίας, εξαπολύει την κατασταλτική πολιτική του απέναντι σε κινηματικές δομές, θέτοντας στο στόχαστρο τις καταλήψεις που ανέκαθεν αποτελούσαν σημεία συνάντησης, ζύμωσης και αγώνα. Ως συνέχεια αυτής της στρατηγικής, με τις πρώτες εκκενώσεις να έχουν λάβει χώρα ήδη πριν το καλοκαίρι (Δερβενίων, Κουκάκι), στις 17/08 εκκενώνεται από πάνοπλες δυνάμεις της αστυνομίας η κατάληψη Terra Incognita, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην περιοχή της Ρωμαϊκής αγοράς. Έκτοτε η γειτονιά είναι μπατσοκρατούμενη με τα ένστολα σκουπίδια να αλωνίζουν πέριξ της εκκενωμένης κατάληψης και τριγύρω αδιάφορος ο κόσμος να αράζει σε εναλλακτικά μαγαζάκια με τα οποία έχει γεμίσει η περιοχή.

Στις 05/09 εκκενώνεται η κατάληψη Rosa Nera στα Χανιά, η οποία προορίζεται να μετατραπεί σε ξενοδοχειακή μονάδα, σε έναν ακόμα στείρο χώρο που θα πληροί τις απαιτήσεις των τουριστών και επιχειρηματιών που θα επισκέπτονται την πόλη των Χανίων. Μια πιο κερδοφόρα προφανώς χρήση από ότι ένας ελεύθερος χώρος ο οποίος μπορεί να φιλοξενεί μετανάστ(ρι)ες ή άλλα κοινωνικά υποκείμενα που το κράτος δεν περιθάλπτει κάτω από την ομπρέλα της πατερναλιστικής προστασίας του. Το παζλ καταστολής συμπληρώνει η εκκένωση της κατάληψης Φιλολάου 99 στο Παγκράτι στις 25/09, σημείο συνάντησης των αγωνιζόμενων κατοίκων αλλά και του ευρύτερου κινήματος. Η κατασταλτική στρατηγική που επιλέγουν οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί εφαρμόζεται κατ’ αντίστοιχο τρόπο σε περιοχή του Βερολίνου που επίσης “ανθίζει” η κυριλοποίηση με την εκκένωση του house project “Liebig34”, ενός ζωντανού χώρου που τα τελευταία 30 χρόνια στεγάζει πλήθος αναγκών και επιθυμιών.

Στην αντίπερα όχθη των εγχειρημάτων στα οποία ανθίζουν οι αδιαμεσολάβητοι αντιθεσμικοί αγώνες, βρίσκονται οι κρατικές δομές εγκλεισμού μεταναστ(ρι)ών, τα κλειστά κέντρα κράτησης που αποπνέουν τη δυσοσμία της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Οι φλόγες που τυλίγουν το στρατόπεδο της Μόριας είναι μερικές ανάσες καταπιεσμένων (φυλακισμένων) που σπάνε τα δεσμά των καταπιεστών (δεσμοφυλάκων) τους, εξεγερμένων που αποφασίζουν να κάνουν στάχτη ό,τι τους στερεί την προοπτική μιας ελεύθερης ζωής.

Οι διάφοροι μηχανισμοί που διαθέτει η εξουσία ώστε να διασπείρει την εξαθλίωση, τη μιζέρια, τη fast track “ζωή” όσο και η προσπάθεια αυτών για τη φίμωση των αγώνων βρίσκονται σε μία τέλεια σύμπλευση ώστε να επιβάλλεται η καταστολή σε πολλαπλά επίπεδα και με διαφορετικούς τρόπους να χτυπάει τα αγωνιζόμενα υποκείμενα (άτομα). Υποκείμενα που μοιράζονται κοινούς στόχους προτάσσοντας τη συλλογική ζωή, την αλληλεγγύη, την αποδέσμευση από ένα άτομο – προϊόν και μια καθημερινότητα – κατανάλωση-θέαμα, οραματιζόμενα και χτίζοντας τα θεμέλια μιας ανεξούσιας κοινωνίας.

Οι καταλήψεις για μας, με την όση πολυμορφία μπορεί αυτές να έχουν, αποτελούν αδιαπραγμάτευτες αιχμές του απελευθερωτικού αγώνα, εστίες ελευθερίας, χώρους όπου καλλιεργούνται σχέσεις που αντιπαρατίθενται στην αλλοτρίωση που χαρακτηρίζει το σύγχρονο τρόπο ζωής στις μητροπόλεις, χρόνους απαλλοτριωμένους από τη μισθωτή σκλαβιά. Οι καταλήψεις είναι τα σπίτια μας, είναι τα μέσα του αγώνα μας, είναι κομμάτια της ατομικής και συλλογικής μας απελευθέρωσης και θα τις υπερασπιστούμε μέχρι τέλους. Τα άδεια σπίτια ανήκουν σε όσα έχουν την ανάγκη και την επιθυμία να τους δώσουν ζωή, σε όσα κουράστηκαν να ζουν σύμφωνα με τις κοινωνικές συμβάσεις, σε όσα θέλουν να πάρουν το χρόνο στα χέρια τους. Όσες κι αν εκκενώσουν, όσες κι αν απειλήσουν ή στοχοποιήσουν θα αναζητάμε πάντα τρόπους να επαναδιεκδικούμε αυτά που μας στέρησαν, να ενισχύουμε τα ήδη κεκτημένα, να τρυπώνουμε σε νέα.

ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΓΗΣ ΕΙΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΝΟΥΝΕ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΜΕ ΖΩΕΣ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΣΕ ΚΤΗΡΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ Ή ΙΔΙΩΤΙΚΑ

Πορεία Αλληλεγγύης στις Καταλήψεις, Σάββατο 13.00 Καμάρα

Συνέλευση Υπεράσπισης Καταλήψεων Στέγης Άνω Πόλης

Katalhpseisanopolis@riseup.net

https://takastropliktamenoun.noblogs.org/

Το βράδυ της Τετάρτης 16/9 πραγματοποιήθηκε στην παραλία της Θεσσαλονίκης αντιφασιστική παρέμβαση με σκοπό το σβήσιμο ναζιστικών συμβόλων και συνθημάτων που είχαν γραφτεί κατά την τελευταία ομιλία του Κασιδιάρη και με σκοπό την προπαγάνδιση της πορείας για τον Παύλο Φύσσα. Προς το τέλος της παρέμβασης αστυνομικές δυνάμεις περικύκλωσαν τους/τις 51 αντιφασίστ(ρι)ες και στη συνέχεια τους επιτέθηκαν με αποτέλεσμα πολλά άτομα να τραυματιστούν και δύο να καταλήξουν στο νοσοκομείο.

Στη συνέχεια ακολούθησε η προσαγωγή και κατόπιν η σύλληψη των 51 με κατηγορίες πλημελληματικού χαρακτήρα τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι της Πέμπτης 17/09 όταν στα δικαστήρια απαγγέλλεται μια νέα κατηγορία από την εισαγγελέα, αυτή της “διακεκριμένης φθοράς μνημείου ιδιαίτερα μεγάλης αξίας” η οποία διώκεται σε κακουργηματικό βαθμό. Σημαντικό ρόλο στην αναβάθμιση των κατηγοριών έπαιξε η γνωμοδότηση του Γιάννη Κανονίδη, προϊστάμενο της εφορίας αρχαιοτήτων. Συγκεκριμένα, οι μαρμάρινες πλάκες πέριξ του Λευκού Πύργου που τοποθετήθηκαν εκεί το 2008 κατά την υλοποίηση έργου ανάπλασης σύμφωνα με την εν λόγω δίωξη εξισώνονται με “μνημεία ιδιαίτερα μεγάλης αξίας”.

Βέβαια, όπως φαίνεται η εκάστοτε “μεγάλη – ιστορική αξία” κρίνεται επιλεκτικά. Για παράδειγμα την ίδια στιγμή που ο Κανονίδης αναφέρεται στην ιστορικότητα μιας ύλης που έχει τοποθετηθεί το 2008, ο Δήμος Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με την εφορεία αρχαιοτήτων προγραμματίζει έργα ανάπλασης και ανάδειξης των βυζαντινών τειχών, μια ανάδειξη που ήδη πραγματοποιείται με το γκρέμισμα όλων των σπιτιών που εφάπτονται στη μία πλευρά του τοίχους (καστρόπληκτα). Σπίτια που αποτελούν κομμάτια της προσφυγικής μνήμης που αποτυπώνεται στην Άνω Πόλη, μιας ιστορικής μνήμης που φυσικά δεν συνάδει με τα στάνταρ του “ένδοξου και λαμπερού αρχαιοελληνικού και βυζαντινού παρελθόντος”.

Ενός παρελθόντος που επιτάσσει την εθνική καθαρότητα η οποία συνδέεται με τα ακόλουθα στάδια: πρώτα την κάθαρση ενός πληθυσμού που φέρει “ξενόφερτα” στοιχεία και στη συνέχεια τον αφανισμό συμβόλων και σημείων μέσα στην πόλη που ανακαλούν μνήμες της παρουσίας αυτού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η διαγραφή από την ιστορική μνήμη της πόλης του εβραϊκού στοιχείου, πρώτα όσον αφορά τον πληθυσμό με τη ναζιστική σφαγή των εβραίων και την πλήρη αποδοχή του από όλο τον νεο-εθνικοποιημένο ελληνικό πληθυσμό και κατά δεύτερο λόγο με πολεοδομικές παρεμβάσεις όπως την οικοδόμηση της Πανεπιστημιούπολης στη θέση των πλεόν κατεστραμμένων εβραϊκών νεκροταφείων. Το τουρκικό στοιχείο της πόλης είχε ήδη διωχθεί με την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 ενώ τα τζαμιά και οι μιναρέδες τους δεν προστατεύθηκαν από καμιά αρχαιολογική υπηρεσία.

Φυσικά δεν περιμέναμε τίποτα άλλο από μια τοπική αρχή η οποία υπερασπίζεται κυρίαρχες αφηγήσεις σε μια κατεύθυνση συνέχισης της ανθίζουσας καπιταλιστικής εξευγενισμένης μητρόπολης. Μιας μητρόπολης που τίποτα δεν έχει να χάσει από το σβήσιμο ανθρώπων αλλά που οι εμπνευστές της διώκουν άτομα για σβήσιμο φασιστικών συμβόλων, συμβόλων που ανακαλούν μνήμες μαζικών σφαγών. Μιας μητρόπολης που τουριστικοποιείται διαρκώς σύμφωνα με τις ανάγκες του σύνθετου και ευρύτερου εξουσιαστικού συμπλέγματος. Όποτε λοιπόν υπάρχει η ανάγκη να ξεριζωθεί κάποιο κομμάτι της ιστορίας χάριν ομοιογένειας και ελληνικότητας, η κυριαρχία βάζει μπρος τις μηχανές της και αποκαθαιρεί, ισοπεδώνει, εξαφανίζει. Όποτε θέλει να πουλήσει εναλλακτισμό και μουσειακά εκθέματα σε κάποιο “ψαγμένο” τουριστικό κοινό ενσωματώνει και εμπορευματοποιεί την πολυπολιτισμικότητα και κάθε ξένο προς αυτήν στοιχείο.

Τέλος, ο ίδιος ο έφορος δεν φαίνεται ιδιαίτερα ανιδιοτελής στις προθέσεις του. Από τη μία αποχαρακτηρίζει αρχαιολογικούς χώρους μπρος στη συνέχιση των έργων του μετρό, έργο που αναβαθμίζει την ταχύτητα κυκλοφορίας ανθρώπων – εμπορευμάτων στην πόλη, και από την άλλη κινεί διαδικασίες για απόδοση κακουργήματος έπειτα από παρέμβαση σε πέτρες πέριξ του Λευκού Πύργου. Η θέση του προφανώς και δεν προκύπτει από κάποια πολιτισμική ή ιστορική ευαισθησία αλλά από μια ξεκάθαρη για μας πολιτική θέση στο πλευρό των τελευταίων κατασταλτικών μεθοδεύσεων του Κράτους απέναντι στα αγωνιζόμενα κομμάτια.

Εμείς απέναντι στις δημοτικές αρχές, τους κάθε λογής εκτελεστές αυτών όσο και του κράτους συνεχίζουμε να προτάσσουμε πολύγλωσσες, πολυπολιτισμικές, πολύχρωμες γειτονιές, γεμάτες καταλήψεις, κέντρα αγώνα, σχέσεις αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.
Απέναντι σε κάθε λογής φασίστα, μικροαστό, μπάτσο, νοικοκυραίο στεκόμαστε στο πλευρό των μεταναστ(ρι)ών, των μη ετεροκανονικών ατόμων, των οροθετικών γυναικών, όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στη μιζέρια της καθημερινότητας που τους επιβάλλει η κυριαρχία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ 51 ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ/ΡΙΕΣ
ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΕΦΟΡΟΙ, ΔΗΜΟΙ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ Η ΜΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ
Μικροφωνική συγκέντρωση έξω απο την Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσ/νίκης 22/10 στο Επταπύργιο στις 11:00

Συνέλευση υπεράσπισης καταλήψεων στέγης Άνω Πόλης
https://takastropliktamenoun.noblogs.org/
katalhpseisanopolis@riseup.net

Στις 27/05 συλλαμβανονται δυο συντροφοι, οι οποιοι αντιμετωπιζουν βαριες κατηγοριες. Μετα απο καποιες ωρες γινεται εισβολη στα κατειλημμένα καστροπληκτα στο τσιναρι απο ενστολους μπατσους ολων των ειδων. Γινεται ενδελεχης ερευνα στα σπιτια, κατασχονται πραγματα και ατομα ξυλοκοπουνται. Στεκομαστε αλληλεγγυοι/ες με τα συλληφθεντα συντροφια και καλουμε σε συγκεντρωση αλληλεγγυης στα δικαστηρια Θεσσαλονίκης στις 9:00π.μ.

Συνέλευση υπεράσπισης καστροπληκτων σπιτιών

Μετανάστ(ρι)ες στοιβαγμένες στα πλέον μόνο κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς να μπορούν να τηρηθούν οι ελάχιστες προδιαγραφές υγιεινής, χωρίς να έχουν πρόσβαση σε κατάλληλες δομές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ψυχολογικής υποστήριξης. Continue reading →